Tongariro Crossing

De Tongariro Crossing, een mooie om mee te beginnen. Dat kreng is dus een hike van 19,4 km door berg en dal waar je ongeveer tussen de 7 en 9 uur mee bezig bent. Oké, even bij het begin beginnen.

Op goede vrijdag, 3 april zijn we met z’n vijven richting Tongariro gegaan. Avi, Franka, Marieke, Suus en ik. Vol enthousiasme stapten we de auto in, helemaal beladen met voedsel en koffers. Aangezien het goede vrijdag was en heel Nieuw-Zeeland een lang weekend vrij had, was het erg druk op de wegen en we hebben regelmatig in de file gestaan. Normaal is het ongeveer 4 uur rijden naar Tongariro maar we hebben er 7 uur over gedaan. Niet chill… maar niks aan te doen. We kwamen rond 7 uur aan bij ons hostel. Aangezien wij een goedkope kamer hadden geboekt moest je je beddengoed huren. Dus wij zeggen bij het inchecken even dat we graag beddengoed willen huren, zegt de niet-zo-vriendelijke incheckdame dat ze net het laatste beddengoed heeft verhuurd en dus geen dekens meer heeft. Daar stonden we dan, nog lekker begaaid van onze reis en zonder dekens. Geen excuus niks, alleen een ‘pech gehad’. Er lagen nog 5 wollen dekens op de kast en “gelukkig” was ze zo vriendelijk om deze voor $10 te verhuren. Er stonden 3 meiden achter ons te wachten en zij hadden beddengoed bij de kamer zitten maar ze hadden ook hun eigen beddengoed meegenomen dus wij mochten de dekens van het hostel hebben. Hoezee!! Gelukkig had Avi zijn slaapzak meegenomen, Marieke nam de wollen dekens en Franka, Suus en ik hadden die dekens van de 3 meiden.

We zijn toen snel gaan koken, lekker nasi met veel groenten en opgewarmde satésaus. Godsgruwelijk lekker was het. Daarna snel naar bed, het was al laat en een goede nachtrust is belangrijk als je die hike gaat doen. Aangezien ik al 4 weken niks aan het doen was en lekker uit kon slapen en laat naar bed ging was mijn ritme verschoven. Om 12 uur lag ik nog naar het plafond te staren. De nachtrust zelf was ook kut, een super dun matrasje. Ik ben maar op de rand van het matras gaan liggen, daar was het nog enigszins te doen. Om half 7 ging de wekker, snel gegeten, spullen gepakt en om 8 uur vertrok de bus richting het beginpunt van de crossing. Om 8.40 zijn we begonnen. Franka, Avi en Marieke liepen al snel een stuk verder dan Suus en ik. Het eerste stuk was op zich prima te doen, helaas voelde ik na ongeveer 1 uur lopen al een blaar op mijn linkerhak opkomen. Schoenen uitgetrokken, pleister erop geplakt en weer door. Helaas werkte dat niet en niet snel daarna begon er ook een blaar op mijn rechterhak te vormen. Helemaal vol pleisters geplakt maar het mocht allemaal niet baten. Na 4 kilometer begint het moeilijker te worden, vanaf daar ga je steiler omhoog. Ik liep nog samen met Suus en ze begon erg te twijfelen of ze het wel aan kon. Ik had intussen erge pijn aan mijn voeten en als Suus terug was gegaan, dan was ik met haar meegegaan. Suus wilde nog een stukje omhoog naar het uitkijkpunt en dan daaruit zouden we kijken of we wel of niet door zouden gaan. Daar aangekomen zagen we Marieke staan. Suus en ik besloten om toch door te gaan met de hike. Met z’n drieën zijn we verder gelopen. We spraken af dat wanneer iemand de behoefte had om even te stoppen dat gewoon kon maar dat de anderen door zouden lopen. Vroeg of laat zouden die dan ook weer even stoppen en zo zouden we elkaar weer tegenkomen. Ik vind mezelf echt een bikkel dat ik door ben gegaan, met blaren en al. En ik vind ook dat ik dat best mag zeggen van mezelf =D.

Het was bewolkt, dat was erg jammer. Hoe hoger je ging, hoe meer je in de wolk liep. Aangezien een wolk uit water bestaat, werden we lekker nat. Het waaide ook flink. En uiteraard, hoe hoger we kwamen, hoe harder de wind werd. Op het hoogste moment moesten we elkaar vasthouden omdat het zo hard waaide en we bang waren dat we van de berg af zouden waaien. Vet heftig mensen. Het eerste gedeelte was puffen, steunen en kreunen maar we hadden het gehaald!! Toen de afdaling, die begon al lekker kut. Los zand waar je tot halverwege je kuiten in weg zakte tijdens het afdalen. Maar, na dit kutstukje kwam je bij een meer aan. Super mooie kleur!! Google emerald lakes maar even. Super mooi maar helaas konden we er niet heel lang van genieten omdat er een wolk roet in het eten kwam gooien. Snel even wat gegeten (was niet de eerste keer hoor! Er zijn regelmatig voedselpauzes ingelast) en weer door. Toen een heel stuk plat, daarna weer even omhoog maar dat was echt de laatste helling. Hierna was het alleen nog maar omlaag, en dan konden mijn hakjes erg goed waarderen. Ik vond dat stuk erg tegenvallen. Als je eenmaal de top gehaald hebt, dan moet je dus nog 10 km lopen. En geloof me, daar heb je absoluut geen zin meer in maar je hebt geen keuze. Dus hop, in de beentjes en gaan! Rond 1 uur zette ik flink de pas erin en ben ik op mijn eigen tempo gaan lopen. Ik heb Marieke en Suus achter me gelaten en ben op mijn eigen tempo die berg af gegaan. Lekker vlot doorgelopen hoewel mijn voeten aanvoelden alsof ze er elk moment af konden vallen. God wat deden mijn poezelige voetjes pijn :’(. Maar ik hield mezelf voor: elke extra stap die ik nu neem, is er één minder naar de eindstreep. Ik weet het, heel diepzinnig maar dat is wat zo’n crossing nu eenmaal met je doet. Bij de 17 km stond een bankje en ik besloot daar op Marieke en Suus te wachten. Ik heb daar lekker 20 min. gezeten en uitgerust. Mijn voeten voelden weer een beetje normaal gelukkig. Toen kwamen Suus en Marieke langs en ik moest weer opstaan. Dat vonden mijn voeten niet zo leuk en het deed dan ook gruwelijk veel pijn. Ik heb die laatste 2,2 km op pure wilskracht gelopen. Wat was het een opluchting toen we de bussen zagen en eindelijk naar het hostel terug konden!! Ik kon niet wachten om mijn schoenen uit te trekken en de schade te bekijken. Tijdens de afdaling was er een 3e blaar op komen zetten.

Bij het hostel aangekomen trok ik zo snel mogelijk mijn schoenen uit en ook dat ging niet zonder pijn. Het was echter wel een enorme opluchting toen mijn schoenen en sokken uit waren. Tijd om de schade op te nemen: links een open blaar op mijn hak van 2 cm doorsnede, een klein blaartje bij mijn grote teen en op mijn rechtervoet een open blaar van 3 cm doorsnede. Not a pritty sight. Maar ach, dat is een zorg voor morgen. Snel bikini aan en in de hot tub van het hostel. Geen goed idee, het deed pijn aan mijn blaartjes. Toen maar snel gaan douchen, comfortabele kleding aangetrokken en toen zijn we met zessen ergens wat gaan eten. Nummer 6 was Chris, een Brit die voor zijn werk in NZ zit. Ik had een vegetarische pizza besteld. Super lekker maar ze hadden er stukjes aardappel op gedaan. Vreemd. Aardappel hoort niet op een pizza. Ik heb die er dan ook afgehaald en mooi niet opgegeten. Daarna een heerlijk toetje gehad, brownie met ijs en slagroom. Gruwelijk lekker. Na het eten snel weer naar het hostel om te gaan slapen, iedereen was gesloopt. Wederom een kut nachtrust gehad. Deze keer niet alleen last van het slechte matras maar bij elke beweging met mijn voeten voelde ik mijn blaren. Ik was de volgende dag al vroeg wakker. Suus was ook vroeg wakker en samen zijn we thee gaan drinken in het eetgedeelte. Daarna ontbeten, spullen gepakt en in de auto op weg naar Taupo omdat Marieke en Suus daar gingen skydiven.

Terwijl zij gingen skydiven zijn Avi, Franka en ik ergens gaan zitten om te eten. Ik had chocolademelk en scones besteld. Super lekker! Daarna even snel langs de countdown gereden om blarenpleister te kopen. Toen Marieke en Suus op gaan halen en doorgereden richting Auckland. Tussendoor nog even gestopt voor een hamburger en toen snel weer terug naar het Empire. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar: ik was wel zo gruwelijk blij om weer in ons appartement te zijn. Lekker onder onze eigen douche, daarna geskypt met mama. Franka heeft blarenpleister op mijn blaren geplakt. Dit scheelde al zoveel in de pijn. ’s Nachts heb ik een kussen onder mijn benen gelegd zodat mijn voeten niet zouden strekken als ik op mijn buik zou liggen. Ik weet niet of het logisch is voor jullie maar voor mij wel :p.

Intussen was ik al het hele weekend bezig met bedenken wat ik dinsdag aan zou trekken. Even jullie geheugen opfrissen, ik was dus aangenomen bij ISL en ik moest dinsdag 7-4 beginnen. Ik moest om half 3 langskomen voor een kleine intro enzo. Dat ging allemaal prima. Toen ik naar huis ging zei Geoff dat hij mij een email had gestuurd en of ik die al gezien had. Had ik dus niet maar ik zei dat ik er thuis naar zou kijken. Uiteraard kon ik niet zolang wachten en ik ging meteen mijn email checken. Bleek dus dat Geoff dacht dat ik stage wilde lopen en hij wilde mij een stagecontract aanbieden van $150 per week waarin ik 38 uur zou werken. Dat was dus niet de bedoeling. Kut, en nu? Ik besloot om het er woensdag even met Geoff over te hebben dat ik iets anders voor ogen had. Dus, woensdag aangekaart en hij zou er over nadenken. ’s Avonds kreeg ik een mailtje waarin hij mij vertelde dat hij mij een administratief baantje aan kon bieden, maandag-woensdag-vrijdag van 9.30-15.30 met 1 uur pauze voor $15 per uur. Oftewel, 15 uur per weer x $15 = $225 waar nog belasting af moet. Hmm…. ook niet de bedoeling aangezien ik nu dus geld wil gaan verdienen voor onze reis. Ik wist nog niet zeker of ik dit aan wilde nemen. Ik ben donderdag maar gewoon naar het kantoor gegaan. Ik had mijn laptopje opgestart toen Geoff belde. Of ik even naar een café wilde komen waar hij zat te werken. Daar vertelde hij me dat hij iets anders in gedachte had voor mij. Heerlijk, zo’n constante meneer . Maar dus, hij gaf me een project waar ik een week aan zou moeten werken. Op maandag 20-4 zou ik mijn project moeten presteren voor Geoff en daarna zou hij kijken of ik mag blijven of niet.

Heel de week gezwoegd aan mijn project. Heb er zelfs op zaterdag en zondag nog even aan gewerkt. Je kan het toewijding noemen, maar uiteraard ook verkeerde planning. De keuze is aan jullie. Vol goede moed en zenuwen liep ik naar het kantoor maandag, niet wetende hoe laat ik mijn presentatie zou moeten houden. Ik had mezelf net geïnstalleerd toen Geoff belde. Mary nam de telefoon op en vertelde me na het gesprek dat Geoff vandaag niet op kantoor zou zijn, hij was niet eens in Auckland. De presentatie werd verzet naar dinsdag, 8 uur ’s ochtends. Ook prima, dan had ik tenminste nog een extra dagje om me voor te bereiden. Ik was nog op wel kantoor gebleven en ik heb Mary geholpen. Om 15.00 uur heb ik mijn presentatie voor Mary gehouden en ze gaf me nog een aantal tips om mijn presentatie te verbeteren. Tot 16.00 uur hebben we zitten praten over de presentatie. Daarna ben ik naar het appartement gegaan, met knallende koppijn. Bij het Empire aangekomen heb ik eerst wat thee gedronken, een koekje gegeten, even gewoon gezeten en toen weer verder gegaan aan mijn presentatie. Had niet heel lang de tijd, moest ook nog even en om 19.00 uur bij de sportschool zijn. Ja, de sportschool. Het ging iets te enthousiast in het begin en nu moeten die 3 extra kilo’s er ook weer af (en misschien nog wel een beetje meer :P). Gelukkig duurde het niet lang bij de sportschool. Naomi hielp me, ze legde mijn programma uit en liet zien hoe ik de apparaten moet gebruiken. Ik was om kwart voor 19.45 was ik alweer terug in het appartement. Snel even gedoucht, nog wat aan mijn presentatie gewerkt en daarna even met mama op skype gezeten. Om 22.00 uur mijn bed ingedoken want: nog steeds hoofdpijn. De volgende dag ging om half 7 de wekker alweer. Meteen eruit, eten, omkleden, all the shizzle. Om half 8 vertrok ik richting kantoor voor judgement morning.

Ik moest mijn presentatie houden voor Geoff en Marko. Voor degene die mij kennen, ik kan erg snel praten. En dat doe ik al helemaal als ik een presentatie moet houden. ‘Gelukkig’ was deze in het Engels, hierdoor moest ik meer nadenken over wat ik zei en hierdoor praatte ik niet zo snel. Een geluk bij een ongeluk. Uiteraard waren er een aantal verbeterpunten voor mijn presentatie maar Geoff was onder de indruk van mijn rapport en hij gaf me een nieuw project! Hoezee!! Zolang ik waarde blijf creëren, blijft hij mij betalen. Ik denk dat ik vanaf nu aan elke keer een nieuw project krijg en dat dan weer moet presenteren. Zo kan ik meteen mijn presentatieskills verbeteren. Maar, ik heb een baan!!! Driewerf hoezee!! Uiteraard moet ik bij elk nieuw project goed presteren en goed werk afleveren maar daar gaan we gewoon voor!!!

Nog iets wat ik kwijt moet: ik heb besloten om voortaan ’s ochtends, voordat ik naar het werk ga, te gaan sporten. Ik hoef pas om half 10 te beginnen (super chill) en hierdoor heb ik ’s ochtends tijd om te gaan sporten. Ik heb namelijk echt geen zin om na het werk nog naar de sportschool te gaan. Ik moet dan óf een extra tas meezeulen naar het werk (in totaal dus 3) óf ik moet eerst naar het appartement om me om te kleden en dan naar de sportschool te gaan. Beide zijn kutopties. Ik heb dus besloten om voortaan ’s ochtends te gaan. Ben vanochtend voor het eerst gegaan en het viel reuze mee. De wekker ging om half 7 en ik kon er meteen uit. Om 7 uur stond ik al op de crosstrainer voor de warming-up. Het programma dat ze me hebben gegeven duurt ongeveer een uur. Dan is het ongeveer 5 min lopen terug naar het appartement. Prima te doen dus voor het werk (ik moet uiterlijk om 5 over 9 weg om op tijd te zijn).

Ik weet niet of ik dit al had gemeld maar ik zit nu even in een dipje. Ik mis iedereen zoveel meer dan ik had gedacht. Bovendien is het erg jammer dat ik niet meer kan doen waar ik voor gekomen ben, stage lopen. Hierdoor is de motivatie moeilijker vast te houden. Het is dat Vincent hierheen komt en dat we gaan reizen anders was ik waarschijnlijk allang thuis geweest.

Ik was vanochtend even met Lisa aan het appen en ze vroeg me of ik spijt heb dat ik hierheen ben gegaan. Daar moest ik even over nadenken maar ik kan wel zeggen dat ik geen spijt heb dat ik naar NZ ben gegaan. Wanneer je in een vreemd land zit en je komt in een situatie waarbij je helemaal geen controle uit kunt oefenen op die situatie, dan leer je dingen over jezelf. Laten we eerlijk zijn, wat schoolwerk betreft was ik altijd liever lui dan moe. Ik ben er hier echter wel achter gekomen dat ik toch wel echt bezig moet zijn en vooruit moet. Ik heb ook geleerd hoe ellendig een mens zich kan voelen als je 4 weken lang in onzekerheid zit over een nieuwe stage. Tot 2 keer toe, 2 weken moeten wachten op definitief antwoord is kut. Ronduit kut. Maar, om het toch nog even positief af te sluiten. Ik heb nu een baan, ik ben lekker de hele dag bezig en ik krijg betaald! Ook niet onbelangrijk natuurlijk. Zo kan ik nog wat sparen voor de reis met Vincent en ervoor zorgen dat deze hele ervaring met een ongelofelijk mooie reis afgesloten kan worden!

Wederom bedankt voor jullie aandacht en tot de volgende!

Xx Pilou